இரண்டு
வெவ்வேறு குப்பியில்
பரிணமித்திருக்கும்
ஒளிப்பேழைகள் நாம்...
ஓங்குபண்பைப் போலவே
ஒடுங்குபண்பும்
வாழ்வின் நியதி....
பிறப்புக்கு நடுநடுவே
இறப்பும் நியதிதானே...
இந்த மிகக்குறைவான
வாழ்நாளில்
நீ எனக்கு அறிமுகமாகிறாய்..
முற்றுப்பெறாத
சொற்களை உள்ளடக்கி...
ஒளிர்தல் மட்டுமே
என் கடமை - நான் ஏன்உன்னைப்பார்க்கவேண்டும்..??
அறிந்தும் அறியாமலும்
உன்னைப்பார்த்தவுடன்
என்னைச்
செமித்துவிட்டேன்...
என் ஒளிவீச்சை
நான் இழக்கவில்லை - என்றாலும்
ஒளிரவுமில்லை...
அந்த வெளிச்சம் எவருக்கும்
உதவவுமில்லை...
சலனப்படுகிறேன்..
ஒளி மங்கித் தவிக்கிறேன்..
ஒளியுடன் இருக்கும்போதே
இருளாய் உணர்கிறேன்...
என்
ஒளிப்பேழையைத்தான் -
உன் மௌனபிம்பம்
இருட்டடித்துவிட்டதே..
இருளில் மூழ்கி
உயிர்விடுவதைவிட
உன் மௌனத்தில் மூழ்கி
உயிர்விடுவது
எத்தனை கொடூரமானது...!?எதிர்ப்புகளை
விழுங்கிவிட்ட இருட்டின்
இரண்டு
ஒளிப்பேழைகள் நாம்...
நாமும் ஒருநாள்
விழுங்கப்படுவோம்...
இருள் நம்மை
ஏப்பம்விடக் காத்திருக்கிறது..
இருள் நம் வாழ்க்கை....
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக